Εφώλιαζε το πάθος εις τα σπλάχνα σου
Και έβγαινε ως μουσική από γλυκόλαλο αηδόνι
Ωσάν πορτραίτο ενός ζωγράφου που αργά
Με πινελιές την σύλληψη του ολοκληρώνει
Σταλαγματιές πικρές σαν δηλητήριο
Η πένα σου άφηνε στο χαρτί
Ενάντια στην ανθρώπινη μικρότητα
Που ‘σβηνε κάθε υπέροχη, χαρούμενη στιγμή
Πονώντας όμως, είτε και σαρκάζοντας
Δεν έχασες ποτέ τον μόνο σου σκοπό
Της μετουσίωσης των πάντων με στωικότητα
Σε άφθαρτο κι αθάνατο κάλλος πνευματικό
Για μιαν Ιθάκη δρόμο μας εχάραξες
Κάνοντας με τα λόγια σου ωραίο το ταξίδι
Της αναζήτησης και του προορισμού
Που κέρδος του και πλούτος του η πείρα που σου δίδει
Στων αθανάτων την σελίδα πέρασε
το όνομά σου κι ο μεστός σου λόγος
που κυοφόρησε περήφανα το πνεύμα σου
ο φιλοσοφικός σκεπτικισμός και ο κρυφός σου πόνος.
