εκδρομή Λεωνίδιον

Το Λεωνίδιο είναι κωμόπολη του νομού Αρκαδίας και πρωτεύουσα του Δήμου Νότιας Κυνουρίας. Είναι χτισμένο στις ακτές του Μυρτώου πελάγους κάτω από το όροςΠάρνωνας. Απέχει 93 χλμ. από την Τρίπολη και 210 χλμ. από την Αθήνα. Σύμφωνα με την απογραφή του 2001 έχει 3.224 κατοίκους. Το Λεωνίδιο πήρε το όνομά του από το εκκλησάκι του Aγίου Λεωνίδα, που αναφέρεται σε χρυσόβουλο του Aνδρονίκου Παλαιολόγου το 1293^[1][2]. Χαρακτηριστικό γνώρισμα του Λεωνιδίου είναι ο επιβλητικός κόκκινος βράχος που ορθώνεται πάνω από τον οικισμό. Το Λεωνίδιο είναι σήμερα χαρακτηρισμένος παραδοσιακός οικισμός. Ο πληθυσμός του είναι Τσακώνικηςκαταγωγής και ανηκει στους οικισμούς που ομιλείται ακόμα και σήμερα η Τσακωνική διάλεκτος^[3]

Αναπτύχθηκε μετά το 1826, όταν ο τουρκικός στρατός του Ιμπραήμ κατέστρεψε την παλιά πρωτεύουσα της Κυνουρίας, τον Πραστό. Οι περισσότεροι κάτοικοι του Πραστού κατέφυγαν στο Λεωνίδιο, που από το 1845 έγινε η νέα πρωτεύουσα της Κυνουρίας.^[4]

Το Λεωνίδιο υπήρξε έδρα του δήμου Λιμναίου που σχηματίστηκε το 1835.^[5][6] Στο διάστημα 1912-1947 υπήρξε έδρα της κοινότητας Λεωνιδίου. Η κοινότητα αναβαθμίστηκε σε δήμο το 1947.^[7] Το 1999 ο Δήμος Λεωνιδίου διευρύνθηκε με την εφαρμογή του προγράμματος Καποδίστριας. Από το 2011 το Λεωνίδιο αποτελεί έδρα του δήμου Νότιας Κυνουρίας.

εκδρομή , Μονή Ελώνης

Η Μονή Ελώνης ή Ελώνα είναι μία μονή του νομού Αρκαδίας. Είναι γυναικεία μονή και σε αυτή μονάζουν με βάση την απογραφή του 2001τέσσερεις μοναχές.

Η Ελώνα είναι χτισμένη σε μία απότομη πλαγιά του Πάρνωνα. Με βάση τη διοικητική διαίρεση του νομού περιλαμβάνεται στην Κοινότητα Κοσμά. Απέχει35 χιλιόμετρα απο τον Τυρό και 17 χιλιόμετρα από το Λεωνίδιο.Η ιστορία της μονής ανάγεται στο 1300. Με βάση το ιστορικό, οι βοσκοί της περιοχής έβλεπαν σε ένα δυσπρόσιτο σημείο της πλαγιάς του Πάρνωνα ένα φως. Αρχικά δεν του έδωσαν σημασία, η συνέχιση του φαινομένου όμως όξυνε την περιέργεια τους με αποτέλεσμα να καταφύγουν στον επίσκοπο Ρέοντος και Πραστού. Ο επίσκοπος συγκέντρωσε το χωριό και επιχείρησαν να δώσουν μία εξήγηση στο αξιοπερίεργο περιστατικό. Το αποτέλεσαν ήταν να αντιληφθούν ότι επρόκειτο για το φως ενός καντηλιού, το οποίο ήταν αναμμένο μπροστά από μία εικόνα. Το ύψος όμως που βρισκόταν η εικόνα καθιστούσε αδύνατη κάθε προσπάθεια προσέγγισής της.

Μετά τις προσευχές τους η εικόνα κατέβηκε σε χαμηλότερο σημείο και οι τολμηρότεροι παρευρισκόμενοι σκαρφάλωσαν στο βουνό και διαπίστωσαν ότι ήταν μία εικόνα της Παναγίας της Βρεφοκρατούσας. Στη συνέχεια έχτισαν ένα πρόχειρο ξύλινο εκκλησάκι, όπου και τοποθέτησαν την εικόνα, ενώ για την πρόσβαση σε αυτό κατασκευάστηκε σχοινένια σκάλα.

Στην περιοχή που βρέθηκε η εικόνα ασκήτευαν δύο μοναχοί, ο Καλλίνικος και ο Δοσίθεος. Ο επίσκοπος τους ζήτησε να εγκατασταθούν στο ακριβές μέρος όπου βρέθηκε η εικόνα. Με τη βοήθεια και των κατοίκων της περιοχής οι δύο μοναχοί δεν άργησαν να κατασκευάσουν ένα μικρό εκκλησάκι και δύο κελιά, δημιουργώντας ουσιαστικά τη μονή. Με βάση παραδόσεις αλλά και στοιχεία από χειρόγραφα οι δύο μοναχοί βρήκαν φριχτό τέλος στα χέρια δύο Τούρκων. Με βάση την ίδια παράδοση οι δύο σφαγείς έχασαν την όραση τους, όταν επιχείρησαν να συλήσουν το ναό της μονής και την ξαναβρήκαν μόνο μετά τις ικεσίες των κατοίκων του γειτονικού Κοσμά. Σε αυτό να οφείλονται ίσως και τα προνόμια που απέκτησαν την ίδια περίοδο οι κάτοικοι του συγκεκριμένου χωριού. Τα επόμενα χρόνια η μονή ακμάζει και αποκτά μεγάλο αριθμό προσκυνητών και δωρητών.

Μετά την αποτυχημένη επανάσταση του 1770 (Ορλωφικά) οι Τούρκοι καταστρέφουν σαν αντίποινα την Πελοπόννησο. Την περίοδο αυτή η μονή πυρπολείται και λαφυραγωγείται, ενώ οι μοναχοί της σφαγιάζονται. Η μονή ανακατασκευάστηκε την επόμενη δεκαετία.

Μεγάλη ακμή γνώρισε η μονή και κατά την πρώτη δεκαετία του δεκάτου ένατος αιώνα. Μεταξύ άλλων πραγματοποιήθηκαν τότε το χτίσιμο καινούριου ναού και βοηθητικών κτιρίων, πολλά από τα οποία διασώζονται έως σήμερα καθώς και η διάνοιξη δρόμου.

Η ακμή αυτή της μονής οδήγησε το Οικουμενικό Πατριαρχείο να την αναγνωρίσει ως Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή μονή. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να της δοθούν πολλά προνόμια μέσω σουλτανικών διαταγμάτων αλλά και να υποχρεούται πλέον να καταβάλλει ετήσιο φόρο στο Πατριαρχείο. Αποφεύχθηκε έτσι η πιθανή καταπάτηση των περιουσιακών της στοιχείων.

Σημαντική συμβολή είχε η μονή Ελώνης και στην Ελληνική Επανάσταση του 1821, κάτι που πιστοποιείται και από έγγραφο τηςΠελοποννησιακή γερουσία.

Κατά τη βασιλεία του Όθωνα η μονή κρίθηκε διατηρητέα. Μετά το διάταγμα «περί διαλύσεως των μοναστηριών» του 1833 η μονή έχασε την παλιά της αίγλη, η περιουσία της καταπατήθηκε και οι μοναχοί εκδιώχθηκαν.

Το 1972 η μονή ανασυστάθηκε και λειτουργεί έως και σήμερα ως γυναικεία.