Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΠΑΝΤΑ ΖΩΝΤΑΝΕΥΕΙ ΤΗΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

ΤΙ ΚΡΙΜΑ…


Χτύπησαν με δύναμη τις φτερούγες τους
Τα πουλιά της αγάπης,
Και πέταξαν μακριά. Τι κρίμα!!!

Λόγια που έπεσαν σαν κεραυνοί
Τάραξαν την γαλήνη τους
Τα τρόμαξαν, τα έδιωξαν…
Και είχαν κουρνιάσει τόσο γλυκά
Τόσο ήρεμα πάνω στο ολάνθιστο
Δέντρο της ψυχής μου….

-----------------



ΑΠΟΦΑΣΙΖΩ


Ροβόλησαν τα δάκρυα
Κι αντιφεγγίστηκαν στις λίμνες
Των ματιών μου
Κλυδωνισμός στα σώψυχα
Αντάρα στα φύλλα της καρδιάς
Τι καρτερώ;
Μια σπίθα χαράς ένα μικρό
Κουκούτσι γέλιου,
Να σκάσει και να ανθίσει
Πάνω στην πίκρα των χειλιών
Εις αντικατάσταση αυτού
Που μαράθηκε,
Πάνω στο σταυροδρόμι
Της μοναξιάς.
Αποφασίζω!!!
Ναι απόψε θα ρίξω την λήθη
Στο ποτήρι μου
Και θα την πιω με μια ανάσα!







ΕΦΥΓΕΣ


Έφυγες και όλα άλλαξαν…
Όταν καεί ένα τσιγάρο
Μένει η στάχτη
Ο καπνός χάνεται
Όταν σκορπίσουν
Το γέλιο και η χαρά
Μένουν οι αναμνήσεις
Σαν στάχτη,
Για να σου θυμίσουν
Ότι κάποτε, υπήρξαν.





ΜΟΝΑΞΙΑ


Τι πικρή γεύση που έχεις μοναξιά
Πέφτεις σαν σταγόνα μαρτυρίου
Αργά- αργά θολώνοντας το σήμερα
Δίνοντας διαύγεια στο χτες,
Και ο χορός των αναμνήσεων
Γίνεται παρόν, γίνεται τώρα.
Ζεις την επανάληψη
Σαν κάτι καινούργιο
Με εικόνα και ήχο.

Παιχνίδια του μυαλού
Για να αντέξεις
Στον αδυσώπητο
Καλπασμό του χρόνου.