στον αγαπημενο Νίκο Καββαδια

ΣΤΟΝ ΝΙΚΟ ΚΑΒΒΑΔΙΑ
Μεσ’ σε γαλάζιες θάλασσες έπλεξες τα όνειρα σου
Ψαρόλαδο στα ρούχα σου και καραβίσια βρώμα
Σε υγρές κουκέτες σκάρωνες στίχους, τα ποιήματά σου
Που οι ναυτικοί αγάπησαν και αγαπούν ακόμα.
Πάνω σε πλοία φορτηγά τον κόσμο είχες γυρίσει
Μαρσίλια, Αλγέρι, Σιγκαπούρ, Κίνα και Ταϊτή
Γυναίκες πόρνες, άθλιες, στα χείλη είχες φιλήσει
Μα, σαν λάβα στο αίμα σου έρεε η μοναξιά καυτή.
Των οριζόντων τις γραμμές αγνάντευες τη μέρα
Σαν στην κουβέρτα έγερνες λίγο να ξαποστάσεις
Κι ένα τραγούδι άκουες σειρήνων στον αέρα,
Που σε καλούσε μυστικά μαζί τους να πλαγιάσεις
Γοργόνα ολόξανθη είχες στο μπράτσο σου χαράξει
Και σου κρατούσε συντροφιά πάντα στην βάρδια
«αυτή να ξέρετε ποτέ δεν θα μ’ αλλάξει»
Έλεγες, και την χάιδευες τα βράδια.
Παιχνίδι μαζί σου η μοίρα θέλησε να παίξει
Κι ενώ για χρόνια ατελείωτα τις θάλασσες γυρνούσες
Σε βρήκε ο θάνατος χωρίς να πεις μια λέξη
Σε στεριανό κρεβάτι ξεψυχούσες…