ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΣ


Φλόγες! ναι σαν φλόγες ξεπηδούν
μέσα από τα γαλανά νερά του Βοσπόρου,
στη θάλασσα του Μαρμαρά
τ’ απομεινάρια μιας δόξας.
Μιας τρανής εποχής.
Πύρινες γλώσσες που μιλούν, κράζουν,
και φωνάζουν Ελλάδα.
Η Αγιά Σοφιά, οι βυζαντινές εκκλησίες,
με λεηλατημένα, καμένα, τα σωθικά τους,
ορθώνουν ακόμα το ανάστημα τους
μπροστά στον κατακτητή
και αφήνουν την φαντασία να καλπάσει
πίσω στο χρόνο.
Άγια χώματα μιας χαμένης πατρίδας
που ευωδιάζουν άρωμα,
και μύρο ορθοδοξίας, Ελλάδας.
Πέτρες, κολώνες, μάρμαρα,
ανοίγουν παράθυρα στο χτες
δίνοντας την ευκαιρία,
στο όνειρο να ζωντανέψει
στη μνήμη να τρέξει,
την νοσταλγία να σε τυλίξει,
Και την ελπίδα να φωνάξει.
«πάλι με χρόνια με καιρούς,
Πάλι δικά μας θα ‘ναι…»